سکوت

و هنگامی که تو را در آغوش گرفتم 

و دستهایم را بروی دستهای ظریفت فشردم 

از خنک شدن دستهایم پنداشتم که تمام انرژی نهفته در اعماق وجودم در وجود توست 

حسی مانند رهایی و خلاصی از تمام غمهایی که مرا در بر گرفته بود 

سکوت... 

و تو بی هیچ قید و بندی، بی هیچ شرط و منتی آنها را در درون سینه پر از درد خود جای دادی 

سکوت... 

فاصله بین ما فقط لباسهایمان بود که مرزی قرار داده بود بین ما که بودن و نبودنش، بودن بود 

سکوت... 

نمی دانم چه مدت گذشت که وقتی به خود آمدم آسمان سیاه شده بود و وقت رفتن 

سکوت... 

و سکوت را شکستم و به انتظار سپیدی آسمان و فردایی دوباره به خواب رفتم